moannegedicht 4 – Job Degenaar
Yn ‘e bocht by Surch, deun by de Ofslútdyk is in strantsje dêrt’st net swimme kinst, it is der fierstente ûndjip en it leit der fol mei waaddrek. Mar it is der prachtich en fielst dy fuort ferbûn mei alles wat dêr yn stilte plakhat: it wetter, de ielguozzen, de kobben en de oare fûgels, de núnders, de rook fan it waad.
Dêr ûntstie it begjin fan dit fers. Yn de einferzje gong it wilens oer djippere wetters dan dy’t dêr wiene. Uteinlik komt it dêr yn sa’n gedicht fan my hast altyd op út, oft ik dat no wol of net.
Opmjitte foar in skulpdier Alles nimt it seegriis yn syn melodrama mei de kobbe oan de floedstripe giet der ris goed foar sitten fier, yn stille kolonne gluorje lêste seilen in silhûet ferstoot weachslaggen sizze de wacht oan Grutte tema’s wielje, gêste streame yn ûndjippe puollen Ik slút de skealjes, simbalen tûmelje mei yn myn nachtuniversum Wylst it wrot en syst'ret om my hinne sakje ik it djippe tsjuster yn en núnderje it liet net stil te krijen dêr't see fol fan sit
Opmaat voor een schelpdier Alles neemt het zeegrijs in z’n melodrama mee de meeuw aan de vloedlijn gaat er eens goed voor zitten ver, in stille colonne gloeien laatste zeilen een silhouet verstuift golfslagen zeggen de wacht aan Grote thema’s kolken, gisten stromen in ondiepe poelen Ik sluit de schalen, cimbalen tuimel in m’n nachtuniversum mee Terwijl het om mij woelt en sist daal ik naar het diepe duister en neurie het onstilbaar lied waarvan de zee vervuld is
