Twadde moannegedicht fan Job Degenaar:
Hoe fielt dat no, as swarte man of frou yn in hast folslein wite mienskip? It is in situaasje dy’t no stadichoan út Nederlân ferdwynt. Ik ha yn myn libben as NT2- dosint in protte nijynkommelingen begelaat en ik fernuvere my soms oer har.
Afrikanen dy’t yn it hjitst fan ‘e simmer waarme winterjassen oanhiene en bygelyks net snapten wêrom’t Hollanners beammen yn ‘e tún hiene: “Thats a paradise for snakes!” Krektoarsom ha ik dat ûngemaklike gefoel sels ek ûnderfûn. By in poëzij-optreden yn Súd-Korea besocht ik my foar de groepsfoto sa lyts mooglik te meitsjen en dochs stuts ik der mei myn ‘hiel gewoane’ lingte fan 1.82 m. in pear koppen boppe-út. Yn Senegal makke ik soks op in oare wize mei.
Wytman yn Dakar De fisken binne rôfsuchtich de fûgels bûnt fan kleur en bleek en toar is it gersfjild dêr't leguanen oer spatte Ik pas min yn dit ferbân It meridiane ljocht is tsjuster ik haatsje de sloppewiken sa gau't minske-eagen my heine bin ik inkeld noch bankbiljetten Ik pas min yn dit ferbân Oerdei krigest chikungunya zika, dengue en as bonus giele koarts nachts wurdt malaria der ynkroade: fertocht is elke boade yn dit lân Ik pas min yn dit ferbân
Witman in Dakar De vissen zijn roofzuchtig de vogels bontgekleurd en bleek en dor is het gazon waarover leguanen schieten Ik pas slecht in dit verband Het meridiane licht is duister ik haat de sloppenwijken zodra mensenogen me vangen ben ik enkel bankbiljetten Ik pas slecht in dit verband Overdag krijg je chikungunya zika, dengue en als bonus gele koorts malaria wordt aangeleverd in de nacht: verdacht is elke bode in dit land Ik pas slecht in dit verband