Yva Hokwerda is dichter fan de moanne Juny by RIXT. Dit is har earste moannegedicht.
Transfytse
{ yn it lân fan Loaiïngea,
dêr'tst simpelwei de Oerdyk nimst
en komst op de Ivige Leane } 1
Dy’t my fytsen sjocht
- achtsjend om Snits de greiden
en lege mieden tuskentroch,
oeral
it lânskip lêzend en “rotkat!” razend
tsjin ’e stikeme slûpmeunsters
dêr’t kattefroulju
sa graach oer meie, jûns oerhinne aaie
wylst dy kringen fan poekys dernei
nachts te pikefretten meie -
moat witte: dêr gûl ik net om.
Dy ’t my dêr fytsen heart
moat witte: ik bin it net.
Op dy fyts
is myn stjoer in lûdleaze mûs, myn seal
de stoel foar myn buro yn in kantoar
fan gjin ferskil mear te meitsjen, omdat
nimmen sjonge doart,
it laitsjen smoart,
it pypfol praten dimmener is en
wurden mûskefeal-
Op dy fyts
heart myn oerstjoer gjin fûgels mear,
as earen sûzje troch stiltes
fan beton yn súntsjes folgetten
kannen en kruken, te swier
fan de mei-oan-naaide earen
om de besletten ynhâld noch te fetsjen.
Dy ’t har fytsen sjocht
achter myn sinnebril
- moarnsier by ’t skimerjen al opset
tsjin de miggen, fansels -
in kromme achte út,
in âlde five fol nije huzen bydel
- prachtich frijsteand
yn ’e rigele en mei de boat
yn ’t útgroeven wetter foar de doar -
moat witte: dêr bin ik net.
Dit is wol myn seal,
mar ik moat noch thúskomme
- yn in inkele krûderike berm kinst
net noflik lizzen gean, loai yn ’t gea -
en ik ha se noch net fine kind,
de wiere rintmasters, de tûke froulju
de werklik wittenden
hoe’t it komme moat.
Dy’t my fytsen heart
mei witte, ik bin it net
omdat ik gûl
om it boartsjen fan de hazzen yn it lân
en jachtsjend yn myn sykjen bin
nei de Griene Dyk
Yva Hokwerda
Twadde Pinksterdei 2019
1 Refrein út it fers Loaiïngeaster Leafde op fers2