Gerard Marcel de Jong is hoofdredakteur fan de Bildtse Post en weunt an ‘e Ouwe-Dyk. As ’n dykslaper die’t te betiid wakker is, skryft-y dêr syn gedichten.

SLAPER

De Ouwe-Dyk is ’n slaper,
Kastreerde kering die’t fan water
Niet eens droomt, útdroogd korpus
opbaard in ’n Mondriaan fan klaai.

Nou overwoekerd met skakeerde,
Fersakte Villa Réfugio’s foor nomaden
En trawanten die’t hursels wel
Rêde kinne, maar niet helpe.

Lang docht dat de soezende wyn
De sielsoekers hier in ‘e roes brocht.
Stad Niks foor lege harten, salvend
eand foor sluge aaigooiers.

Maar ik sien Bornrif: Fallus die’t ’n levenslyn
over’t sliklând skynt – en soa’t hur ogen
mij gefangen houwe gryp ik ’t licht,
as ’n dykslaper die’t te betiid wakker is.

© Gerard Marcel de Jong

Fryslân belibbet de hytste maaie sûnt de útfining fan de termometer. In waarmteweach en yn de stêd is it alle dagen festival, je wolle der ris út. Yn 2018 slacht it greidelân de maitiid oer. Wen der mar oan: dit is ús nije klimaat.

MODERNE MAAIE

mêsten koperglânzgjend
meitsje har út pannedakken, beammen
los, glide beret efter de flatsjes
hinne, Ljouwert ûnder ’t pompeblêd
skûtsjes stome de stêd wer út
de ûnsichtb’re Greuns, de marren op

o kultureel briedplak!

fan ôfbakte balkontsjes wolle jo
ek op ’t koeltsje ta, it föhnde
gerslân yn, en oan ’e Ie
bygelyks – moai fuort –
dat teewetter tusken tondeuze-
fjild en drûchboeketteberms
sleau it diselpontsje swaaien sjen
yn dit jiers maitiids-magnetron

ûnderweis gjin ljippen sjoen
mar op ’t terras
binne mosken noch net útstoarn

© André Looijenga

Foarige wike slute Jan Kooistra him oan by RIXT. Jan wennet op it stuit yn Amsterdam. Yn de jierren 80 en 90 wie er redakteur fan it Frysk literêr tydskrift Hjir. Hy publisearre fiif dichtbondels: Ballads (1981), De sulveren apels fan de moanne (1984), Dame fan myn dagen (1992), Gershipper (1998) en Blues fan ‘e sângrûn (2014). Yn de earste beide bondels brûkt er benammen it Wâldfrysk, de taal fan syn bertestreek. Nei’t er lêsten in dei as wat yn Fryslân west hie, skreau er it folgjende gedicht.

WEROM UT FRYSLAN

en se seit: wat hast sjoen leafste
en ik sis: mûzefalken yn alle tinten
ljochtbrún, hazzenút, buffelkleur
op pealtsjes of parmantich yn it lân
en buordsjes met de hân beskreaun dy’t nei
pleatsen wize foar Bildstar of Irenes
en hekkelhûden stjerrend yn ‘e barmen,
meanmasines fan stynske weet en ferlitten
bougrûn mar minder kij as in moanne lyn
oh ja, en skiep, in hiel soad skiep
mei reade rêgen
reade? seit se, sichtber kjel wurdend
och, sis ik, ’t is niks, it wol sizze
dat it sie wer struid is en de dea
wer smoard is yn de kym
hè? seit se en ik sis: kom, wy geane
ik ha sin oan laam en geitetsiis

© Jan Kooistra

Gerrit de Vries stjoerde hjoed it folgjende gedicht yn.

gjin folle boat
mar bern dy’t boartsje mei in klompskip
nei swimles geane sûnder swimfest
sûnder eangstme foar de djipte
fan de see

minsken sprekke frjemde talen
froulju en manlju
net langer hoedsum
nodzje har pjutten
binne grutsk
en libje

gjin bom dy’t springt
mar bern dy’t toutsjespringe
net swalkje troch woestinen
mar sitte yn in sânbak
net tusken de ruïnen
mar de sânkastielen
dy’t se bouwe

se boartsje fersideplak
mar hoege har net langer
te ferskûljen

dat sjocht de bargekop
dy’t hinget oan it stek
by it AZC

Wolkom

seit de kop
en lit jo eigen kop
jo ear net hingje
nei al dy oare bargekoppen
dy’t bargekoppen hingje

© Gerrit de Vries