In nij gedicht fan Willem Abma. Dit seit er der sels oer: “By it âlder wurden, leit it ûnthâld ûnder fjoer. Ik sjoch it om my hinne en ik merk it sels. Reflektearje, lit stean skriuwe as âldere oer it ferskynsel fan ferjitten, der sit wat paradoksaals yn. Ik ha it besocht te dwaan mei in fers.”
hoe hâld ik fêst wat my ferlit mei ik de pinne noch tille en skriuwe as ik net by my hâld wat ienris djip yn it ûnthâld no djipper noch yn ferjitnis bedobbe sit en taast en rik nei nammen dy’t ik net mear wit. by it fallen fan ‘e jûn sjoch ik de fûgel op in tûke. hy teart de wjukken op wurdt suver wei yn ‘t blêdte. de fûgel sliept en ik doch ek de eagen ticht en slûgje. ik dream en lis wat my ûntsketten is ûnder syn wjukken tsjin in hert dat kloppet en druk him súntsjes tsjin my oan. by it lemieren fljocht er de beam út, wat ik by him dellei, fljocht mei him mei. wat my fergetten is, sil my yn fûgelflecht ûnthâlde. © Willem Abma
Willem, moai werjûn.