Twa wiken lyn strúnden tsien fêstelândichters fan RIXT mei fjouwer eilândichters in dei oer it waadeilân Skylge. Dat diene se yn fiif groepen en ûnder lieding fan in eilândichter. Dy brocht har/syn groepke op bysûndere plakjes yn de buert fan Hoarn. Under de titel Waailân waard de poëzy dy’t middeis makke waard jûns yn it bûtenteater fan de Folkshegeskoalle oan it publyk presintearre.
Hjoed de twadde publikaasje: de gedichten skreaun troch de groep mei de dichters André Looijenga, Simen de Jong en eilândichter Ina Schroders-Zeeders. It gedicht ‘De driig’ fan Ina kinne jo ek yn Fryske oersetting lêze. Dy waard makke troch André.
De kommende tiid publisearje wy ek de kreaasjes fan de oare dichtersgroepen.
Ina Schroders-Zeeders De driig Ik zag: jouw begrip – een driig een stoet van bleke mensen naar het kerkhof van Sint Jan Jij graaft nu diep in mijn versteende woorden alsof je de ochtend zoekt voor de tranen vielen, alsof je weet waar de kist ligt waar onbeweeglijk de kist ligt begraven waar het schrijnt, het silicium knarst op het graniet van mijn ziel Ik zag een driig en het waren allemaal bekenden Vaag rook de grond naar een dag in het voorjaar Jij graaft door het graniet raakt de kist – bijna Zie maar, je ligt hier niet, wil je zeggen Maar het is september, zeg ik, het is nog te vroeg De kraaien lachen om de vergissing De driig Ik seach: dyn begryp, in driig in omgong fan bleke minsken nei it tsjerkhou fan Sint-Jan Do dolst no djip yn myn ferstienne wurden lykas sikesto de moarntiid foar’t de triennen foelen lykas witsto wêr’t de kist leit wêr’t ûnferwrikke de kist leit yn ’e grûn dêr’t it skrynt, it silisium knarst op it granyt fan myn siele Ik seach in driig en it wie allegear kunde Faach rûkte de grûn nei in dei yn it foarjier Do dolst troch it granyt rekkest de kist – hast Sjoch mar, do leist hjir net, wolst sizze Mar it is septimber, sis ik, it is noch te betiid De krieën gnize om it fersin Oersetting: André Looijenga
Simen de Jong Ferslach fan in kuier Dit hûs út rjochtsom rûnen wy links in leane yn en swalken oer âlde grûn nei in heger plak dêr't yn ’e midden skiednis pronke. In stoere toer mei syn skip fan reade stiennen nûge ús. Hoewol’t de dei noch sneon wie de doar foar wolkom iepen en doarmen wy dêr fierder. Sa skoan beheind waarden wy troch de skientme fan sin en ienfâld opnommen, ferbjustere fol betizing: wa, wat libbe hjir, wat noch yn ús? dat fregen we de frou dêr mei in kaai. Sy wiisde nei rûnom de grêven wy swalken wer links en rjochts oer smelle paden tusken de sarken seagen dy fan Doekens, Ruig en Cupido âld en jong út ’e tiid, wy noch yn it no.
André Looijenga it ûnderstode wêdenboek noardkant de tsjerke fan Hôane ha se burgen ûnder ’t tsjerkhouspaad lânferhuzers fan de Wilhelmsburg sûnder nammen wei yn frimde groon op har grêf stean ’k wiis te praten it poartsje net fan de noarmannen wiis ik oan, oait ynstood yn ’e dune hear ik oer in omke dy’t bleau op see oer de hôs dy’t de lykwein lûke op ’e smelle haadwei, hynders dy’t by mim of poeë yn dream ferskynden lear ik, foarsei ynkoart begraffenis tusken dúnsân en it skowend waad dizze streek, betink ik, dêr’t ôde wêden as spoaren yn de seadde bliuwe Aasterse luuden út it wurdboek dold wy libje, wy fernimme, bewarje as goudjild yn seeljus bûsen naaid
Taljochting:
It gedicht fan André Looijenga is skreaun nei in besite oan it âldste gebou op it eilân, de midsiuwske tsjerke fan East-Skylge, yn it selskip fan Ina Schroders-Zeeders en Simen de Jong. Op it tsjerkhôf kamen de ferhalen boppe fan it emigranteskip Wilhelmsburg (fergien yn de nacht fan 3 op 4 desimber 1863), fan oare drinkeldeaden, en fan de driig.
Under it Nederlânsk dat de eilanners tsjintwurdich meast prate sit noch de laach fan de âlde eilântalen. De Aasterse wêden (wurden) binne foar in part te finen yn it ‘Woordenboek van het Oosterschellings’ fan C. Roggen (Fryske Akademy 1976).