Twadde publikaasje Waailân

Simen de Jong oan it skriuwen op de Folkshegeskoalle, mei op ‘e achtergrûn Ina Schroders-Zeeders en André Looijenga. Foto: Geart Tigchelaar

Twa wiken lyn strúnden tsien fêstelândichters fan RIXT mei fjouwer eilândichters in dei oer it waadeilân Skylge. Dat diene se yn fiif groepen en ûnder lieding fan in eilândichter. Dy brocht har/syn groepke op bysûndere plakjes yn de buert fan Hoarn. Under de titel Waailân waard de poëzy dy’t middeis makke waard jûns yn it bûtenteater fan de Folkshegeskoalle oan it publyk presintearre.

Hjoed de twadde publikaasje: de gedichten skreaun troch de groep mei de dichters André Looijenga, Simen de Jong en eilândichter Ina Schroders-Zeeders. It gedicht ‘De driig’ fan Ina kinne jo ek yn Fryske oersetting lêze. Dy waard makke troch André.

De kommende tiid publisearje wy ek de kreaasjes fan de oare dichtersgroepen.

Ina Schroders-Zeeders

De driig

Ik zag: jouw begrip – een driig
een stoet van bleke mensen
naar het kerkhof van Sint Jan

Jij graaft nu diep in mijn versteende woorden
alsof je de ochtend zoekt 
voor de tranen vielen, 
alsof je weet waar de kist ligt
waar onbeweeglijk de kist ligt begraven

waar het schrijnt, het silicium knarst
op het graniet van mijn ziel

Ik zag een driig
en het waren allemaal bekenden

Vaag rook de grond naar een dag in het voorjaar

Jij graaft door het graniet
raakt de kist – bijna

Zie maar, je ligt hier niet, wil je zeggen
Maar het is september, zeg ik, het is nog te vroeg

De kraaien lachen om de vergissing


De driig

Ik seach: dyn begryp, in driig
in omgong fan bleke minsken
nei it tsjerkhou fan Sint-Jan

Do dolst no djip yn myn ferstienne wurden
lykas sikesto de moarntiid
foar’t de triennen foelen
lykas witsto wêr’t de kist leit
wêr’t ûnferwrikke de kist leit yn ’e grûn

dêr’t it skrynt, it silisium knarst
op it granyt fan myn siele

Ik seach in driig
en it wie allegear kunde

Faach rûkte de grûn nei in dei yn it foarjier

Do dolst troch it granyt
rekkest de kist – hast

Sjoch mar, do leist hjir net, wolst sizze
Mar it is septimber, sis ik, it is noch te betiid

De krieën gnize om it fersin


Oersetting: André Looijenga
Simen de Jong, André Looijenga en Ina Schroders-Zeeders yn it Hoarnster bosk. Foto: Geart Tigchelaar

Simen de Jong

Ferslach fan in kuier

Dit hûs út rjochtsom
rûnen wy links in leane yn
en swalken oer âlde grûn
nei in heger plak dêr't
yn ’e midden skiednis pronke.

In stoere toer mei syn skip
fan reade stiennen nûge ús.
Hoewol’t de dei noch sneon
wie de doar foar wolkom iepen
en doarmen wy dêr fierder.

Sa skoan beheind waarden wy
troch de skientme fan sin en ienfâld
opnommen, ferbjustere fol betizing:
wa, wat libbe hjir, wat noch yn ús?
dat fregen we de frou dêr mei in kaai.

Sy wiisde nei rûnom de grêven
wy swalken wer links en rjochts
oer smelle paden tusken de sarken
seagen dy fan Doekens, Ruig en Cupido
âld en jong út ’e tiid, wy noch yn it no.
Optreden jûns yn it iepenloft-teaterke fan de Folkshegeskoalle. Foto: Geart Tigchelaar

 

André Looijenga

it ûnderstode wêdenboek

noardkant de tsjerke fan Hôane
ha se burgen ûnder ’t tsjerkhouspaad
lânferhuzers fan de Wilhelmsburg
sûnder nammen wei yn frimde groon

op har grêf stean ’k wiis te praten
it poartsje net fan de noarmannen
wiis ik oan, oait ynstood yn ’e dune
hear ik oer in omke dy’t bleau op see

oer de hôs dy’t de lykwein lûke
op ’e smelle haadwei, hynders dy’t
by mim of poeë yn dream ferskynden
lear ik, foarsei ynkoart begraffenis

tusken dúnsân en it skowend waad
dizze streek, betink ik, dêr’t ôde wêden
as spoaren yn de seadde bliuwe
Aasterse luuden út it wurdboek dold

wy libje, wy fernimme, bewarje
as goudjild yn seeljus bûsen naaid

 

Taljochting:

It gedicht fan André Looijenga is skreaun nei in besite oan it âldste gebou op it eilân, de midsiuwske tsjerke fan East-Skylge, yn it selskip fan Ina Schroders-Zeeders en Simen de Jong. Op it tsjerkhôf kamen de ferhalen boppe fan it emigranteskip Wilhelmsburg (fergien yn de nacht fan 3 op 4 desimber 1863), fan oare drinkeldeaden, en fan de driig.

Under it Nederlânsk dat de eilanners tsjintwurdich meast prate sit noch de laach fan de âlde eilântalen. De Aasterse wêden (wurden) binne foar in part te finen yn it ‘Woordenboek van het Oosterschellings’ fan C. Roggen (Fryske Akademy 1976).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *