Fjirde publikaasje Waailân

Heal septimber strúnden tsien fêstelândichters fan RIXT mei fjouwer eilândichters in dei oer it waadeilân Skylge. Dat diene se yn fiif groepen en ûnder lieding fan in eilândichter. Dy brocht har/syn groepke op bysûndere plakjes yn de buert fan Hoarn. Under de titel Waailân waard de poëzy dy’t middeis makke waard jûns yn it bûtenteater fan de Folkshegeskoalle oan it publyk presintearre.

Ruud Knier, Yva Hokwerda en Syds Wiersma jûns by har optreden. Foto: Geart Tigchelaar

Hjoed de fjirde publikaasje. Fan Ruud Knier, Yva Hokwerda en Syds Wiersma. Ruud, in natoerman, naam de beide fêstelândichters mei op in tocht fan Hoarn troch de dunen nei Midslân oan See en doe fierder nei syn hûs yn Midslân-Noard. Yn it skaad by him yn ’e tún setten Yva en Syds syn gedicht ‘Terschelling’ yn it Frysk oer en skreau Ruud in fers oer hoe’t de beide dichters oan it oersetten wiene. Werom op de Folkshegeskoalle skreaune Syds en Yva noch in eigen gedicht.

Yva Hokwerda oan it dichtsjen op de Folkshegeskoalle. Foto: Geart Tigchelaar
Ruud Knier

Terschelling

je ligt in de baarmoeder
van het Lage Land
omsloten door het vruchtwater
van de zee

door de bedding van je navelstreng
daal ik keer op keer in
in jouw langgerekte
lichaam

ik verstop me op je
koesterende plekken
onderga je rust en je zuiverende ziel
terwijl ik me - met jou - laat wiegen
door het levenbrengende water

en wanneer mijn herboren ik
jou - eeuwig ongeborene - verlaat
en ik terugdrijf naar het moederland
zie ik je vol weemoed in de verte vervagen:
Terschelling


Skylge

do leist yn it limoer
fan it Lege Lân
omfieme troch it fruchtwetter
fan de see

troch de slinge fan dyn nâlestring
daal ik kear op kear yn
yn dyn langrutsene
lichem

ik bring mysels ferside op dyn 
koesterjende plakken
ûndergean dyn rêst en dyn suverjende siel
wylst ik my – mei dy- widzje lit
troch it libbenbringende wetter

en as myn nijberne ik
dy – ivige net-berne – ferlit
en ik weromdriuw nei it memmelân
sjoch ik mankelyk dy yn ‘e fierte ferdizenjen:
Skylge

oersetting: Yva Hokwerda, Syds Wiersma


 

Ruud Knier

Geboorte

een scherpe zucht,
een geest ontsnapt aan de kan
en ontvouwt zich als een wolk boven de tafel

breinen buigen zich
over een te verfriesen vers
vol te vertalen woorden

knarren proberen de code te kraken
op de weerbarstige deur
van een te openen kluis

plots vallen de geesten samen
met de nog dwarrelende wolk,
ontcijferende klanken klinken
en de deur opent zich
voor de verdichte woorden
van het herboren vers:
Schylge

Syds Wiersma lêst syn gedicht foar. Foto: Geart Tigchelaar
Syds Wiersma

yn moria's mui

wat fêst en wat los 
bestiet
mei sân dêr gnirdzjend tuskenyn 
drifkjend oer earm dún 
fynt fanneed ûndjip 
woarteljend
hâld

yn it omwrotten spoar fan 
de dichter 
wachtet

de krigele miggedea
mei syn hert dauwiet
sobjend 
op in ynsekteskeletsje
ridderke yn it harnas stoarn

de wurge gensiaan
mei de mantel net iepen 
in steile keningin
koegelwiecks moadetiran 
pronket net mear

ik wrakselje yn moria’s mui
de brui, de brui wol ik jaan
dy lytse god fan my
stiet mar te dûnsjen op fleagjende 
wolkens fan stosel

bist fongen frij
op dit omklamme lân 
mei pushback wetters achter maskers 
seit de dichter
frij fertaald

jout it him del, krigest it op
mei hokker rjocht 
eins oars
as neam it
gloede en brân fan koetsebei
hannen dy’t har waskje yn fliekrûd 
even rosse rûkst 
it eilângefoel

mar gjin beskûl, gjin macht
gjin rjocht 
tsjin de stoarmen fan it fjoer

toarnbei hâldt, ikel falt

yn moria’s mui giest oan 
dit heartbreak hotel 
foarby

 

Yva Hokwerda

Skylge-blau

En… hoe libbet it mei in oar, – 
wenstiger? – Ien slach mei de rym! –
Allike hurd as de kustline
ferdizene it oantinken

Wei fan dy, ik, driuwend eilân …

(út in fers fan: Marina Tsvetajeva – In writen fan jaloerskens) *

In sucht nei skjinne leylinen
– tusken dyn tsjerke en myn tsjerke –
brocht my fan ’e wâl
nei ’t eilân wer – werom

Dyn bywêzigens wurd ik algau
gewaar yn ’t skieppeklokjesblau
ek al binne de blommen like ticht 
– hjoed –
as dyn doetiids sliepende eagen

Op ’e nij skinny-dip ik my
yn ús blauwe inket

fiel hoe wetterfêst it is – dizze kleur
fan wat wy net beneamme kinne,
net te lêzen fine yn ús tsjerken
en oan ’e himel nearne sichtber is
myn geast fljocht wêr’t se kin
waait in lân nei 
dat de wâl altyd keart

Sa strún ik oer myn eilân 
fyn it strân werom fan dy en my 
Ik lês it sân, 
tel op ’e nij de ribben 
oer dyn rêch en fiel my hjir 
finzen frij.



* Oersetting basearre op twa Nederlânske oersettingen fan it Russyske orizjineel, 
beide mei de titel: Poging tot jaloezie
1. Van Aken/Das/Khrapovistkaja/Lubbers; út de bondel Jouw tedere mond – één en al kus
2. Berg/Wiebes; út de bondel Tsvetajeva – Werken

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *