Stormruter

Tsjisse Hettema is moannedichter fan septimber. Syn earste gedicht hat er makke mei syn nije dichterskollektyf Bouwer-Hettema. In pear ynliedende, Stellingwerfse wurden fan it duo by har gedicht:

‘Zomaar ’n gedicht in deze tieden van digitaele hetzegens. ’n beskrieving van ’n versiering van ’n stormruterpeerd uut ‘e Romeinse tied. ’t Schildje dat wi’j hier zien is vunnen in de wierde van Wijtwerd (Groningen) in 1896. ’t Is ’n zonuumde sierschijf die diende om twie riemen van ’n peerdetuug bi’jnander te holden. D’r weren in ’t Romeinse leger vule Friese ruters die weerschienlek zo’n sierschijf mit naor huus neumen hebben. Wat oons trof was dat de kleuren nog zo goed overleverd binnen.’

’t eksotiese in mi’j maekt ruumte
verdrieft mien eigenwiezens naor de buutenste ring
woar as de versierings klaor liggen om toe te slaon

binnenin mi’j
skoeven mien vierkaante gewoontes rieuwerig over mekaander henne
tot de kleuren
op de acht raekvlakken van elke stemmingswisseling

uut mien mond stikt de binnenste knoppe
as ’n grieze gevulighied naor buten

© Dichterskollektief Bouwer-Hettema

Achter De Hoven

Op freed 31 augustus 2018 hâldt foar it lêst in reguliere stoptrein ho op halte Ljouwert Achter De Hoven. It minst brûkte treinstasjon fan Nederlân wurdt dêrmei út de tsjinstregeling helle. André Looijenga, ús moannedichter fan  augustus, wennet by it stasjontsje om ‘e hoeke. Hoewol ’t er der noait yn- of útstapt is, skreau dit lytse earbetoan.

https://frieschdagblad.nl/2018/8/30/het-treinstation-dat-nooit-gewenst-was-maar-fryslan-toch-veel-heeft-gebracht

 

Achter De Hoven

8:07 ri. Leeuwarden
15:52 ri. Groningen
16:52 ri. Groningen

efkes foar it einstasjon
krekt nei it fuortriden
remme de trein ôf yn
krekt net de stêd

twa man derút moarns
middeis ien der wer yn
wer oplûken yn it blau
fan moarn of jûn

leeu-war-den-ach-ter-de-
ho-ven melde de stim
de ynsitters as yn har
ûnfêste sliep

klompetreinen holden hjir
sa’t se se neamden mei
arbeiders út wâlddoarpen
foar fla en moal

op it kizelstienbeton
beäntwurden de klompen
oan kollega’s, kunde in
bôletromgroet

hearst hjir faaks skimerblau
de tegels noch skrassen
as it nevelmoarns stil wurdt
nei ’t lânsriden

it perron bliuwt wol wachtsjen
en oan de kant nei hûs
stiet in abri noch salang’t
er him skûlhâldt

© André Looijenga

 

Wy binne wolf

De wolf is werom yn Fryslân. Op ferskate plakken yn it suden en easten fan de provinsje binne se sjoen, binne deabiten skiep fûn. Yn maaie is op in geheim plak yn ’e bosken yn Drinte in wolf foar syn hoale mei in ferburgen kamera filme. In nije oanwizing dat de wolf net inkeld troch ús kriten omswalkt, mar him ek te wenjen set.

André Looijenga is dichter fan de moanne augustus by RIXT

@ Staatsbosbeheer

 

wy binne wolf

wy binne wolf
jim skûlje efter hagen, foarby de bosk
jim ha triedden spand, swarte diken getten
jim raze op ljochte tsjillen foar de nacht út
jim sitte yn ’e strûp fan it trochklik-ies
jim wachtet de kâlde tosk fan wyldernis
wy binne wolf

wy binne wolf
jim fergaderje op ynstituten yn jim woastyn
jim woekerje it gers, rôvje aaien, de boaiem leech
jim hingje oan ús sulveren tillefyzjebyld
jim fersitte dei en oere, frettende
wy binne wolf

wy binne wolf
jim tidigje op ús kommen
jim stoareagje troch fierrekikers, kamera’s
jim offerje gjin fjildfruchten mar skiep
wy binne wolf

wy binne wolf
wy gnuve, wy strune
wy bin mei minder, wy binne hear
wy binne wolf

André Looijenga

It fuotbal en de sinne

Ik koe net mar hie der oars wol by west, de fertoaning fan de film Redbad op it Zaailand yn Ljouwert. Like in goeie kombinaasje, de lokaasje en de film. Mar ja, om der no foar nei de bioskoop te gean.

Of de flop hielendal ferklearre wurde kin troch it WK Fuotbal en it moaie waar sa’t de makkers beweare is fansels mar de fraach.

It fuotbal en de sinne

it leit oan it fuotbal en de sinne
twa konkurrinten dêr’t jo
yn ’t foar neat oer sizze kinne

it leit net oan it ferhaal

der sit gjin wurd spaansk by
om fan it frysk mar te swijen

it leit net oan de styl

premjêre op it plein
it byld stiet op it netflues
wy ha de wrâld
en tsien jier oan tiid

© Marc Kooij

Waarmje myn tean

Ien oanlieding foar it skriuwen fan ‘Waarmje myn tean’ wie it bekend wurden fan it safolste gefal fan in politikus dy’t de fout yngongen is mar sels tinkt dat er neat ferkeards dien hat. De skriuwer sjocht in patroan en siket foar himsels in wei om it treurige fan de ûnoplosberens fan de situaasje net om slaan te litten yn synisme.

waarmje myn tean

waarmje myn teannen do waaiende wyn
de rjochter hat ferlet hy raast
en boldert oer it fjild it meast hat er ferlet
fan rêst yn syn kâld berekkenjend hert –
waarmje him as earst fersin dy net –
hy is de grutste tean en raast it meast mar is it hiele lichem net

helje waarmte út de sinne en de stjerrende grûn
en út de healwize man fan tweintich miljoen
hy stiet as in toer mei de kop krekt boppe wetter –
wy swimme oer de boaiem fan it bêd –
syn maten sitte der ek ta de nekke ta yn mar sjogge it
nei eigen sizzen better

draai se om as leinen se op
de barbecue en waai do waarme wyn

(ien tenoar)
waarmwaaiende wyn
nim waarmte fan my
lit my myn teannen waarmje
oan dy

(trije tenoaren, fiifkwarts)
o waaiende wyn
do waaiende wyn

ja waarmje myn opsteande teannen
en kom der dêrnei troch myn noastergatten yn
lit my dy fiele my myn krêft nedich hawwe
myn spieren spanne moatte yn ferset tsjin de goaden –
harren tongerjen muzyk harren ljochtsjen bleek trochskinend wyt –
ik ha myn eagen
ticht en ik ha dy

© Marc Kooij 2018

 

Steuring

Us junydichter Jetze de Vries hat dit fers skreaun fanwege de wize fan kommunisearjen fan de Omrin oer de steuring(en). In meiwurker fan de skipswerf sei fan neat te witten, wylst Omrinpersoniel al bûten stie. In grut part fan de Harnzers en omkriten leaut net mear dat Omrin der alles oan docht om de ûne feilich te krijen.
En de Provinsje? Nimt dy de mienskip serieus?

Harns, juny 2018

Steuring

der wie in steuring
lies ik ferline wike
der wie in steuring
op ’e nij
ik wie tichtby
op ‘e werf oan it wurk

der wie in steuring
lies ik in pear dagen lyn
der wie in steuring
op ’e nij
ik wie tichtby
ik hie krekt de skonken ûnder ’t gat
by it sâltfabryk

der wie in steuring
lies ik juster
der wie in steuring
op ’e nij
ik wie tichtby
it wie skoft by de Omrin
ik rûn in blokje om

de bazen mei bline ramen
litte mûnsters los
as kobben met griene eagen
foar harren ponge
smoke wy sigaar
oer ’e longen

Steuring?

 

© Jetze de Vries

 

 

 

Harns en syn waadsee

94 % fan de wrâldsiedden is útstoarn is en kin net weromkomme. Kinst it libben en de mins werombringe nei de kearn, in siedsje. In siedsje hat goede boaiem nedich om te groeien; wetter, leafde en sinneljocht. In soad siedden lizze yn it skaad, ferskrale dêr. It is oan ús om te soargen foar fruchtbere boaiem en mei soarch en leafde de omstannichheden better te meitsjen.
Ik wenje yn Harns en op de Offalûne nei is it in moaie dynamyske stêd dêr’t in protte muzyk yn sit. Dêrom dit fers, dat ek in liet is.

Harns en syn waadsee

do ljochte fisk glimkest op tusken de iezing
streamst as muzyk, sûch dy op as in spoen

dyn echokeamer – it lûd komt werom

do dûnser bûnzest yn it hert fan myn havenstêd
blau lei ik by de fjoertoer ferankere, hearde dyn namme
skolperjend ûnder ’t kessen, rinkeltoan yn ’t liif
sturt yn ’e tiis – wyld krite kobben foarby

do dûnser bûnzest yn it hert fan myn havenstêd

fan no ôf leit de moarn op ’e dyk te dampen
draaf ik by mêsten lâns, oer klinkers ta kaai
trossen los, de skitteringen ûnder seelok
dyn echokeamer – it lûd komt werom

do dûnser bûnzest yn it hert fan myn havenstêd

© Jetze de Vries