Mem Ganges

Elmar Kuiper is RIXT-dichter fan de moanne jannewaris. Yn novimber 2019 skreau er de gedichterige ‘Mem Ganges’ yn Kolkata (Calcutta), dêr’t er in optreden hie op de Chair Poetry Evenings. Op de lêste dei fan it poëzyfestival makken hy en guon kollega-dichters mei in plezierboat in lange tocht oer de Ganges. Kuiper: ‘Ik stoarre yn it wetter en moast tinke oan mem, dy’t fan ’t simmer slim siik wie. Yn it fers lis ik in link tusken de fersmoarge, hillige rivier en ús mem, dy’t ûngenêslik siik wie. Har siswize wie: as it myn tiid is is it myn tiid.’ De rige wurdt opnommen yn Kuiper syn nije bondel: Wite Mûle, Swarte Molke, dy’t fan ’t maitiid by Hispel ferskine sil.

Mem Ganges

I

Yn ’e boarne baait in wurd, oan ’e oere klinkt
in kowebel. Mem Ganges draacht har pine

yn ’t liifjurk. In fûgel mei skerpe flerken
hinget stil yn ’e loft. In oare fûgel sirkelet

rûntsjes om ’e skiere flatblokken. Ja, ik ha God
oerboard kipere. Ja, de geast tûket ôf,

hat de mûle fol modder, ropt smoarge
dingen, raast mei de mûle fol gif.
II

De sinne boppe Arundhathi’s wynbrauwen
is Prusysk blau, as ús plezierboat ôfset,

in pryster sjongt. Hearlik dochs, sa te wêzen
yn in lân, dêr’t it Ingelsk sa funny klinkt.

Mar do liedst my ôf, mei dyn suchtige liif,
dyn flotten gers en it ôfeart fan dyn stêd.

Bisto myn mem, dy’t seit dat de minskheid
útrûge wurdt? Doarsto dy mem te neamen?

Ik harkje en hingje oer de reling hinne en
sjoch yn dyn mostergiele antlit, Ganges.
III

Do bist myn mem op ’e driuwende help en ik
bliuw by dy, hâld dyn hân beet. Dyn ieren, sa

wûnderlik tsjok. Noch in scan en do leaust
de útslach net. Mar it plak yn dyn holle is

gjin eilân, dêr’t wy samar hinne farre en
fakânsje hâlde en sinnebaaie. It is de dea,

mem, de dea, dy’t mei in swart antlit yn ’e
frontaalkwab plakjeboartet, dy sa rêstich en

myld makket. Do flústerest heas: Dan is it
myn tiid, soan. Joust it op? Do bist en bliuwst

myn mem, dy’t myn sûnen wasket, al leau ik
der neat fan. Der kritet in rôffûgel yn it fynstof.
IV

As it kwea him reiniget fan it kwea, sil ik
skjin en suver wêze mem, sil ik rêstich

streame, oant de dea my fûl oan ’e pikheak
slacht. As der gjin ein en begjin is, sil ik lizze

oan dyn oer en fersûpe yn ’e boarne. No goed,
ik lit it sa. Immen seit: ‘Hello sir, picture please’

en ik meitsje rare minen, kin my der net
útwine en sis ferstuivere: ‘Okay!’
V

We farre in ein boppe de stream. Kolkata leit
as in wite waas foar ús eagen. Katyayani wol

op ’e foto mei de guodlike reus. Noch wennet
de mins yn it tsjuster; ik hear it dy sa sizzen.

Ik strek de rêch en glimkje rûtinearre. It goede
sil oerwinne ek al leau ik net yn it kwea.

Ashutosh laket en Anindina fynt dat myn eagen
sa helder as de Himalaya binne.
VI

Tagore, ik wol de klaai fan my ôfspiele, in lichte
toan oanslaan, in muntsje yn dyn wêzen smite.

Do hoechst net ôf te ljochtsjen, maat. It tonkje
fan dyn flearmûs baarnt. Wat kin ik dy ferwinskje?

It libben is ommers in daudrip op in lotusblêd.
Mar de dea dan, Tagore, dy is sa hurd en fretterich.
VII

God, ik lies Krishnamurthi stikken, mar wat ha ’k
deroan, 7500 km fan hûs, stoarje ik oer de reling

yn it wetter en sjoch heit ûnder it kowejaar, knipend
en lûkend oan ’e oeren. Ik hein in glimp op fan dy:

do hast de tonge út ’e mûle en stikst en strykst
de naden. Ik hear Brian, kompaan, oarlochsfeteraan

en grut dichter sizzen, dat de lidden yn aparte sekken
moasten. Hy skriuwt fersen as tuorrebouten, as rikke

iel. No flean ik werom en breidzje in ein oan dit fers,
mem, wylst Keisang my betsjinnet, wetter skinkt yn

in plastic beker, de stielen fûgel
hiel even trillet boppe de oseaan.

One Reply to “Mem Ganges”

  1. Prachtich Elmar, wat moai is alles beskreaun. Suver in skilderij, in film. Ik hear wetter, muzyk en sjoch dyn mem. Safolle..

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *