Wat mear tuike oan, net ôfstappe

Hjoed it tredde moannegedicht fan Edwin de Groot, ús moannedichter fan maart. Syn yntroduksje ta it gedicht: ‘In minske hat twa earen, twa eagen, twa nieren en ien lever, mar dy lêste hat noch wat regeneraasjefermogen. Fan de motor, it hert, hat de stjerling mar ien en wat stikken is, is stikken. Dan is it de baas om de saak geef te hâlden. Wat net betsjut dat der neat mear mei. Meibûge mar net knibbelje.’

 

Wat mear tuike oan, net ôfstappe

In farsk liuwehert stiet foar de doar
mei bloedkanalen as ronkjende oargelpipen en kleppen
it ekwivalint fan blinkende blêdfearren út it alderbêste blauwe stiel

hy kaam foar de hometrainer op Marktplaats
koe der moai de ferbylde berchhellingen thús al belibje
syn poaten brâne litte yn in bonkemoarchrotteljende firtuele wrâld

ik rûn mei him mei nei syn auto elk oan ien kant fan de doaze
dy hie 'k bewarre, faaks dochs wol wat fan in fermoeden
in hertwand no, inkeld noch mei ile lucht

doe´t er fuortriid klonk út syn radio Frans Bauer
"Jaauuuw hart is van sjokolaaaa"
Godfergemy

ik núndere gau wat werom, wat fan Triggerfinger
Just let it ride, baby
Just let it ride

© Edwin de Groot

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *