Dit fers waard skreaun yn in kâlde febrewarisrite en giet no de ‘wrâld’ yn om’t de simmer op kommende wei is, sa no en dan al oeribel syn bêst docht en aanst ek samar wer oer wêze sil.
WER BERN
Sân wurdt aanst wer waarm
stoot dan op 'e nij
sil ús de skonken skjirje
wy laitsje werom nei weagen
wiuwe mei helmgers mei
turvje wynfearren boppe ús holle,
bin de tel al gau wer kwyt
- see ferdrinkt ús stekjes
dan bêdzje ik foar dy de brâning del,
mar wetter jout om sizzen neat
baas bin ik net of raas te hurd
do seist: lit mar gewurde ...
wy kuierje de dunerige del
oer hurde ebberibbels hinne
werom troch fonken floed
de moaiste skulpen meie mei
tsjin gatten yn ‘t ûnthâld
earst nei pikefel en
nije eb jouwe wy ús ôf
oan de râne fan it strân
wiet-ferwurden sânkastielen
© Henk Nijp