Witte eieren / Wite aaien fan Ina Schroders-Zeeders
Witte eieren Bij het vrijen blijft je blik leeg staren naar de oude verf van het plafond dat nooit het mijne was. Zij schuilt nog ergens daar, achter het bijna gele wit waar ik je niet volgen kan. Waarom doen wij en uitgerekend hier alsof we kinderen maken? Met spijt en naakt wordt opgestaan om traag de lange trap te nemen. ‘Toch noem ik het geluk,’ zeg je, uitgeteld maar net op tijd, bijna beneden, voor ik de laatste tree verkraak. Ik sla twee witte eieren stuk. Jij staart naar je verleden.
Wite aaien By it frijen bliuwt dyn each leech hingjen op de âlde ferve fan it plafond dat mines nea wie. Sy skûlet dêr noch earne, achter it hast giele wyt dêr’t ik dy net folgje kin. Wêrom dogge wy en krekt hjir as meitsje wy bern? Mei spyt en neaken wurdt derôf kommen om traach it lang ein trep te nimmen. ‘Dochs neam ik it gelok,’ seisto, útteld mar krekt op ’e tiid, hast ûnder, foar’t ik de lêste treed bekreakje. Ik slaan twa wite aaien stikken. Do stoarrest nei dyn ferline. Oersetting: Syds Wiersma