In nij fers fan Pieteke de Boer
Bin ik al wei Tsjin wa praat ik as wekker wurd yn de iere moarn is it de sinne dy’t in antwurd jout op myn fragen de wyn dy’t hieltyd wer besiket yn petear te gean Ek oer ûnnoazele dingen wurde wy it net iens en as wolken dwers lizze en reinige riten stjoere blaasto de drippen sêft sûzjend fan myn antlit Beammen bûge fansiden om my der troch te litten myn stap is swier en tûken knappe ûnder myn skuon ik lûk de mûtse oer de earen en besykje net te harkjen nei de lûden dy’t ik net ken en my dêrom bang meitsje as ik omsjoch is it paad wei wurden en bin ik allinnich hawwe der ea minsken west of sitte se yn myn holle? It wurdt kâld as de bosk har earmen yn mekoar heakket hjir kin de sinne net komme, allinnich de wyn en myn ferhalen reitsje fêst yn tiizjende tûken wa fynt se as se yn de hjerst nei de grûn dwerrelje of giet nimmen op ’en paad om my te sykjen bin ik al wei, sjonge fûgels dêrom net