Janneke Spoelstra har twadde moannegedicht giet oer plestik. In ûnderwerp dat hieltyd aktueler wurdt. Justerjûn 13-02-2019 by Iepen Up Live stie de hiele jûn yn it teken fan Plastic Fantastic. Janneke slute de happening ôf mei har gedicht ‘Fantastic Plastic’. Geart Tigchelaar wie derby en filme it.
Fantastic Plastic
De krêft fan plestik learde ik al jong kennen:
sa wie ik in kear mei ús mem
by pake en beppe te teedrinken
en beppe joech ús in koekje by de tee.
It wie gesellich sa mei-inoar, oant
pake it plestik bakje, dêr’t de koekjes
út kamen, en dat leech op ’e tafel
stie, byinoar frommelje woe.
Syn âlde wrottershannen krigen it bakje
wol wat yninoar, mar sagau’t se los lieten,
sprong it, mei heechút wat falske tearen,
wer yn ’e oarspronklike foarm
op it plusen taffelskleed werom.
Pake seach der mispriizgjend nei
en besocht it op ’e nij. Wer griepen
de ronfelige hannen nei it glinsterjende bakje.
Hy kniep en kniep, de readblauwige ieren
op ’e hannen setten derfan op. Beppe en mem
en ik holden de siken yn. Oant op ’t lêst
ús mem sei: ‘No, dat slagget echt net, hear.’
Hoe’t pake doe nei har seach…
en hoewol’t it noch mar om ende by 1970
wie en pake goed mei syn skoandochter koe,
it lei, as ik der no oan weromtink,
der allegear al yn besletten: ús wrakseljen mei
plastic soup/sop yn ’e oseänen, it wurkstik
fan Boyan Slat, MSC Zoe har konteners yn
ús seeën, de fersen op www.rixt.frl
en sels de tema-edysje fan Iepen Up,
sa’t Obe Postma al sei: ‘alles is yn alles’
… mar ús mem hie gelyk. Loslitten wie it bakje
noch hieltyd in bakje. It gniisde ús fan
de tafel ûnferwoestber oan.
‘Ik bin Fantastic Plastic,’ rôp it,
‘en net stikken te krijen!’