Achter de dyk ’t blauwe slik,
De stilte fan ’t grize spigellicht:
De leegte fan ’t herhaalde niks;
En ôns maisy draaft de dyk ôf.
Se strúkkelt naar ’t oneandige lichte blau.
‘Kyk,’ sêg ik en nim hur op ’e êrm.
‘Dat is ’n ailand. En dut is de see.’
Sij siet en suugt de woorden op as ’t blauwe slik ’t spigellicht.
© Hein Jaap Hilarides