It wie op sa’n dizige maitiidsmoarn
dat inkeld it âljen fan in ko
de mankelike stillens ferbruts
In grize wale riisde út de sleatten omheech
dêr’t de sinne besocht troch it griis te brekken
ferskeaten de greiden fan donker nei ljocht
Troch it grienglânzgjende wrydsk mozayk
slingere steatlik de âld slachtedyk
Werom, yn tinzen fersonken ferdize
as mist op in maitiidsmoarn
myn bernetiid in hânfol ferhalen
Dreamen ferfleagen en sloegen del as
sulveren kralen op hillige grûn
teraand mei ’t lânskip.
© Ypie Bakker