‘De twa hearen’, in gedicht fan Gerrit de Vries.
De twa hearen de keamer, it riedplachtsjen heard hawwend, oerwaagjend De Donald, De Mark de ôfsetting, de ôfkarring it wie in perfekt petear perfekter as ea we hawwe der nochris oer praat mar it der net oer hân sjocht potinsje mar freget har ôf oft de oerienkomst tusken de twa better: de oerienkomsten faaks wat subtiler oanjûn wurde kinne it is nepnijs it heucht my net mear ik kin immen yn New York by deiljocht deasjitte en der foar wei wine it betrouwen is skeind mar ik stean net te ligen ik sprek de wierheid wêrfan kundskip it is de skuld fan de media it siet no ienris oars yn myn ûnthâld ik bin ûnskuldich ferklearre en frijpleite ik skamje my djip wat mear synisme en irony soe it poëtysker meitsje kinne nimt der noasje fan en giet oer ta de oarder fan de dei