Poëzij fan Aggie van der Meer. It fers Tiid is yn opdracht skreaun, nei oanlieding fan de iepening fan de publieke romte TIID yn it Boalserter stedshûs.
Foto: Geart Tigchelaar
TIID
Earst wie dêr it einleaze langstme
dêr’t, feriene mei de geast fan alle tinken
en it wetter fan alle libben, dy twa,
de tiid út berne waard.
De tiid dy is en bliuwe sil.
De tiid, dêr’t him alle libben, ûntstien
út de stof fan stjerren, opnommen wit yn in
ûnmisber geheimsinnich gehiel.
&
Oars as de fûgels, de flinters, it wyld en al it griene libben
binne it de minsken dy’t witte dat de tiid
in jefte is en in opdracht, har yn hannen lein,
om alle libben te hoedzjen, it te ferwarren
tsjin it ferryflike waar en de omgong fan syktes en gjin ein.
&
Yn it dwaan fan de minsken
om it daagjen net te missen,
har neat ûntkomt fan wat him yn ‘e fierten en hichten
fan ‘e tiid ûntjout yn nij tinken,
yn ljochtend ynsicht en altyd wer hoop,
biedt de tiid him oan op wjukken fan geast.
Sizze se: sjoch dit is ús tiid: se fleant foarby.
Geart Tigchelaar is Streekdichter fan Noardeast-Fryslân 2021-2023 en makket foar RIXT by elk fers in filmke. De Nederlânske oersetting is fan Syds Wiersma.
Dit gedicht is skreaun nei oanlieding fan de tentoanstelling fan De Groen yn Museum Dokkum. De útstalling is oant en mei 30 oktober te bewûnderjen.
Hjoed is it de 134ste bertedei fan de dichteres Rixt (Grou, 27 septimber 1887). By gelegenheid dêrfan hawwe wy in oprop ûnder ús dielnimmende dichters dien om in gedicht te skriuwen nei oanlieding fan de folgjende rigel fan Rixt:
de hiele wrâld draach ik op ien fingers-ein
De rigel komt út it gedicht ‘Yn ’t lêstoan’ út har bondel De Gouden Rider (s. 51).
Hjir folgje de ynstjoerings:
Carla van der Zwaag
Koaide stiennen
In balstien mei ûnbeskreaune wetten
misfoarme myn joadebonken
Brykskouderich gong ik troch it libben
mei de wrâld op ’e nekke
Myn keistiennen binne fongen
yn in raster fan krityk
loerend nei de frijheid
troch de gatten yn myn wrâld
Op it keizelpaad kies ik myn eigen wei
De grutte stiennen bernje ik
De lytsen keil ik oer in blakke see
De hiele wrâld draach ik op ien fingers-ein
Marije Roorda
It hiem
Hoe’t my it hiem temjitte komt
my oansjocht mei har kalme aard
lâns in tipke fan har griene wale
as ik fan hûs gean en wer thúskom
nea freget oer wat my dwaande hâldt
mar myn drokte oer har gersfjild struit
dêr’t klysters tripkje en wjirmsykje
de grûn beklopje foar in hapke
hoe tear de sûnens fan in seadde is
wiist my it ynternet de noed op ierde
de hiele wrâld draach ik op ien fingers-ein
dy’t my ûntglûpt as ik in foet set op myn hiem.
Foto: Geart Tigchelaar
Janneke Spoelstra
It ferrin
Ik rin mei ús mem,
sy hâldt de stap yn.
…
Us mem rint mei my,
ik hâld de stap yn.
Rein de Lange
Brandaris
ik set de nulle op streek
jûnsread bestoot myn antlit
traach draai ik rjochting see
Brandaris boppe weagen
knypeaget amper. it tsjustere
wolketekken: in faai teken
nim ik mar it drege beslút
ferbrân bestimmingen
draach myn hiele wrâld
jit op ien fingers-ein
en lit it helmhout los
in mayday leit my op ’e lippen
Syds Wiersma
ANVERS ANVERS
as it my nochris barre mocht
dat ik de hiele wrâld draach
net fan hân op rêch
op heup of hakke
mar op ien prikke liif
dat by fersin ynienen wiist
in oerbliuwseltsje bern
rint op sneontemoarn
de sjabbes yn
strykt op ’e trijesprong
fan de Lange Herentalse en de Van Lerius
út it âld en swier kwadraatskrift
út ’e ruten fan in learhûs wei
in flinter fan it gearballe wurd
op ien fingers-ein del
sa stil
skrammet dy dan it strjitteswurd
rint op sneintemoarn
de Seefhoek yn
lûkt de rook fan farske bôle
mei alle kleur en smaak fan de Levant
my troch de lea oant yn
it roppich sjen:
dy graach, dy
en noch in mingel fan dat
ashkuruk, ashkuruk
as it my wer barre mocht
dat
dan fei ik de wrâld dy’t myn wrâld
net mear is, bedarre as ik bin
yn útbuorrens bûten de hearskjende mores
dan ros ik dy wrâld
fan myn synyske middelfinger ôf
heal wiis en dronken
draaft it myn sinnen achternei
Tryntsje van der Veer
de ein
it begjin in tocht fan tûzen
siken en stappen it fynt gjin ein
in reis fan lijen en swiere wurden
ferknotte ferhalen ûnderweis
wêr wiesto doe’t ik dy frege
wêr bisto no’t ik it hûs brek
rin troch bergen en oer grinzen
ik in minske oan dines allyk
wêr fyn ik in ûnderkommen
wêr liede skonken en it hert
in flechtling ik by nacht en ûntij
roppich langjend nei in drip
yn it ûnthâld strún ik nei fersen
hoe te gean wêr streamt in liet
bou fan boeken loftkastielen
swalkje swijend fan ferlet
op ien fingers-ein draach ik
de hiele wrâld mar muze do
sielsbestimming en hâldfêst
bist myn tinte wierk en bêd
sa tref ik fierwei yn hoalen
leaflike rigels fan beskûl
it lit myn moedfearren ferrize
wiswier fynt de flecht de ein
Janneke Spoelstra is de moannedichter fan Septimber 2021 by RIXT. ‘Wat in dei!’ is har earste moannegedicht.
‘Fire in the sky’, foto fan Edwin de Groot.
Wat in dei!
de middeis wie ik yn ’e Koperen Tún
by de oanbieding fan De wrâld yn bitterswiet, it boek mei 82 oersettingen
fan it fers ‘Bitterswiet’ fan Tiny Mulder,
dy’t tachtich wurden wie, myn namme
stie ek efteryn, ik hie it adres fan it NGTV
trochjûn of sa en stie dus as kontaktpersoan
yn it bestân, hoe dan ek, ik wie derby en
hearde efter my wat oer fleantugen en
dat Tiny har soan ek yn Amearika wenne,
it wie in fleurige middei mei muzyk en poëzij
dêrnei gie ik mei in pear stúdzjegenoaten Frysk
fan ’e NHL nei in broadsjesaak om in broadsje
kroket, der wie in telefyzje yn in hoeke, dêr’t
fleantugen op wiene en flats, wy moasten
avensearje want we soene les hawwe fan
Jan Popkema op ’e FA foar de feroaring om’t
wy dêr jûns mei-inoar nei in lêzing soene, we
hiene de les yn ’e âlde kofjekeamer, en ik
wie dêr thús, want ik wurke dêr al fjouwer
moanne, fuort nei de les stutsen wy de
tún oer nei It Aljemint, dat krekt in jier
Kongressintrum wie, yn ’e grutte seal boppe
soe Annet van der Hoek, lid fan ’e Twadde
Keamer sprekke, se kaam wat letter, fanwegen
de omstannichheden en sei wat oer de
grutte wrâld en dat wy yn It Aljemint dochs
mar gewoan ús dingen dwaan moasten
it waard in nijsgjirrige jûn, oer lytse talen
goed tsien oere ried ik foldien nei hûs
it thúsfront siet mei fjouwerkante
eagen foar de telefyzje, der wiene
alwer fleantugen en flats foar
Geart Tigchelaar is Streekdichter fan Noardeast-Fryslân 2021-2023 en makket foar RIXT by elk fers in filmke.
Dit gedicht is skreaun nei oanlieding fan it foarnimmen om in fuotgongersbrêge te bouwen tusken ’t Panwurk en it Noarderbolwurk yn Dokkum.
krekt sa woe er it hawwe, sljochtwei as
syn bêste fersen, asjeblyft gjin moarmer,
kalkstien houd út de Ben Bulben, in namme
graveard en it grêf sa situeard datst los
fan it hôf komme kinst, foaroer en ûnder
de beammen troch in útsicht yn, my god
it wûnder fan dy berch, de hurde kop
tsjin Sligo Bay syn riten, sa en net minder
o ja en gjin konsesjes oan it wurd,
yn trije rigels koart en flymjend set
de kâlde werklikheid dy’t fierder giet
yn ’t stal fan de ruter, hy sjocht en wit
cast a cold eye on life, on death horseman, pass by!
Herfst 2021 / Hjerst 2021 is Ina Schroders-Zeeders har twadde moannegedicht fan Augustus 2021 foar RIXT. De Fryske oersetting is fan Syds Wiersma.
Foto: Geart Tigchelaar
Herfst 2021
Een regen valt, de zomer eindigt snel
Wie angstig is voelt dat de duisternis
Die maanden aan zal houden, nadert.
Het klamme nieuws dat de tijd omkadert
Valt van de schermpjes zo ons leven in.
Wij gaan naar bed met kleppen voor de ogen.
Het mededogen waar wij overdag zo prat op gaan
Vergaat in zwarte dromeloze slaap.
Verbaal dan uitgeteld, onwetend van de taliban,
Corona en klimaat, totdat de regen
Iets van werkelijkheid verraadt.
De zomer eindigt snel en heeft ons niet gebaat
Hjerst 2021
In rein falt, de simmer jout gau belies
Wa’t eangstich is fielt dat de tsjusterens
Dy’t moannen oanhâlde sil, ús kant útgiet.
It klamme nijs dat in ramt set om de tiid
Falt fan de skermkes sa ús libben yn.
Wy geane op bêd mei kleppen foar de eagen.
De moederaasje dêr’t wy oerdeis sa grut op bin’
Fergiet yn swarte dreamleaze sliep.
Ferbaal dan útteld, ûnwittend fan ’e taliban,
Koroana en klimaat, oant de rein
Wat fan werklikheid ferriedt.
De simmer jout gau belies en wat hat it ús jûn.
