Rixt – Frysk dichterskollektyf
Frysk dichterskollektyf
In aktueel gedicht fan Kate Schlingemann
mensen je ziet ze nog zelden de laatste tijd binnen, buiten alleen maar wel vaker steeds nieuwe apen en beren op de weg en kinderen die daar op jagen * minsken sjochst se komselden noch de lêste tiid binnen, bûten allinnich mar wol faker hieltyd nije apen en bearen op ’e dyk en bern dy't dêr op jeie Oersetting Syds Wiersma
Simen de Jong is nei alle gedachten de earste Fryske skriuwer, dy’t it Korona-firus skipe hat. Aldergeloks betteret it al wer aardich. De Jong skreau in haikû-syklus oer syn wjerfarren.
Foar korona kloatekorona ik wol net mei dy op bêd mar do harkest net iiskâlde hjitte flinters fuort en de fûgels sûnder sangen lam benei tolven al stroffelet der in routôch stil yn eigen fal wy slute ús op om inoar net foar jimmer misse te moaten
It tredde moannegedicht fan maart fan Carla van der Zwaag
PrrrrrTuuuu PrrrrrTuuuu Ien twa PrrrrrTuuuu ien twa of is it prrrrtieee ik kom der mar net efter it lûd wurdt al wer ynhelle troch in oar lûd Puumpuumpuum Puumpuumpuum in hammer slacht my yn de breinpanne om folge troch in trein dy’t myn iene ear yn rydt in rûntsje makket troch myn holle in ambulânse rydt dêrnei mâlgûlend fan kwabbe nei kwabbe Br br br Br br br myn tosken klepperjen lippen trilje sêft as de drilpudding dy’t ús mem eartiids op tafel sette mei myn gebit stiif opinoar betink ik bytiids lit los lit los lit alles los en ik ûntspan efkes oant de drilboar syn wurk begjint Trrrrrrrr trr trr trr it liket wol oft ik by de toskedokter yn ’e stoel sit efter yn myn mûle slok ik omraak flibe de jokte yn fuotten, noas en yn ’t hier besykje ik der mei myn geast ûnder te krijen It kabaal wurdt mei eardoppen en Arrow Classic Rock op de headset mei wikseljend súkses te liif gien de befrijing bart rôljend út it skûlliif fan de MRI.
In aktueel gedicht fan Tsjisse Hettema
Et virus ik zat allienig op ’n plein en lichte un peer tegels deruut mien voeten grevend in ’t opdreugend zaand wottels kwammen bloot te liggen un filigrein petroon van mien opsleuten leven un mollerille un spoor dwasover noar ’n sienematografies beeld: voor mien neus un middelieuwske krudekappe as ’n snaevel die de raffelege woarhied eupen pikt
It twadde moannegedicht fan maart fan Carla van der Zwaag
Covid-19 Ik sjoch de wrâld ferfoarme troch eachwetter wylst it foarjier blêdsjes útteart. Ik sjoch in sweltsje twinkeljend yn skjinne loft sy bout har nêst ûnder ’t ûleboerd hâldt nearne skoft. Ik hingje efter boereploech in kritende mok allyk klamp my fêst oan de foaroanman dy’t yn wrimpen grûn de fuorgen lûkt. Ik rin yn in lege ferfrjemdzjende stêd yn ’e winkel tôgje ik myn karre fol mei iten en húskepapier as wie it goud. Ik ferfang tuten troch earmtakken hâld ôfstân fan hjir oant Tokio myn bûsboekje is leech myn holle net. Ik wit net hokker kleed ik oer my krij mar besykje mei hantsjeklap geasten te ferjeien en helpferlieners te stypjen. Ik bin it berntsje yn de groppe heit en mem binne fier fan hûs ik kin se net beroppe – yn stillens wachtsje ik thús.
Twa aktuele sonnetten fan Peter Vermaat
de grote onrust het is niet voor te stellen dat er buiten je vissenkom geen water is noch vis het zelfverwijt van het gedeelde glas ’t ongeloof en het sluiten van de luiken de straten zijn apocalyptisch leeg wie gister nuchter was heet nu nalatig het wachten begint, hoever waait de wind de laatste wiet gescoord nog in een steeg de terrasstoelen worden opgeruimd en open flessen mogen leeggedronken geen minaret die roept noch klokgelui een vinger naar de vleermuis en de kat 't opspattend bloed, de slagers van de markt de grote onrust, ’t zwerven naar contact de grutte ûnrêst it is net foar te stellen dat der bûten dyn fiskekom gjin wetter is noch fisk it selsferwyt fan ’t dielde glês it ûnleauwe en ’t sluten fan de lûken de strjitten bin’ apokalyptysk leech wa’t juster nofteren wie hjit no neilittich it wachtsjen begjint, hoefier waait de wyn de lêste wiit krekt skoard noch yn in steech de stuollen op ’t terras boartsje ferside en iepen flessen, drink se no mar leech gjin minaret dy’t ropt noch kloklieden in finger nei de flearmûs en de kat ’t opspattend bloed, de slachters fan ’e merk de grutte ûnrêst, ’t swalkjen nei kontakt oersetting: syds wiersma een wedloop nu vallen ze om de een na de ander de krullenkop voorop, een polonaise de nar die virologen ’t virus wenste de helden uit het skioord worden banger de man die hoopvol iedereen zou redden die nachten doortrok tot hij niet meer kon ook hij zeeg neer, men draait grafieken los vermeerdert koortsachtig het aantal bedden het haar laat men maar noodgedwongen groeien gebitscontroles worden opgeschort ladders beklommen voor een laatste groet vertwijfeld drinkt de waard zijn voorraad op hij ziet een wedloop voor zich zonder finish plots roept hij luid ‘je krijgt mij niet kapot’ in wedrin no falle se om de ien nei de oar de krolkop hy foarop, in polonêze de nar dy’t firologen ’t firus winske benaud bin’ no de helden út it skyoard de man dy’t hoopfol tocht, ik kin jim rêde dy’t nachten trochgie oant er net mear koe hy siigd’ ek del, grafiken wurde losdraaid it koartsige fermearderjen fan bêden it hier dat litst fan need mar fierder groeie gebitskontrôles wurde einen opskood ljedders beklommen foar in lêste groet ferweesd drinkt de kastlein syn foarrie op hy sjocht in wedrin foar him sûnder einstreek dan raast er hommels ‘krijst my net kapot’ oersetting: syds wiersma
