Ofrûne woansdei trede dichter Christa Niklewicz op by IepenUp Live. De jûn gie oer Fair Saturday, in dei fan kultuer as reaksje op it massakonsumearjen fan Black Friday. Hjirûnder folget de Fryske oersetting fan it gedicht dat Christa spesjaal foar dy jûn skreau. Dêrûnder de fideo-opname mei it Nederlânske gedicht. De Fryske spoken word ferzje kinst hjir hearre.

Sipelskilen

Ik keapje ’n keapje ’n keapje ’n keapje
Op nei in sinniger libben
Foller
Folslein
Fol                            dien
Tefreden mei wat ik haw

Ik sit yn myn keamer
Streakje de griene wol fan myn farske sokken
Folgje de rûning fan in heal útpakt glês
Mei om my hinne sekken en doazen en tassen

Sa bliid dat ik dit haw, en dat en soks en wat!

Mei al dat moais om my hinne
Bliuw ik as in sipel yntakt
Hoe sil ik sûnder myn skilen
Myn guod~libben slite?

Want dit is wa’t ik bin
Goed he!
Wat guod docht
Moai spul
Makket my fol
It fleuret, jout nocht

En soesto oait
Myn skilen
As rokken ôffallen sjen

Hakje my dan
Yn moatsjes mar fyn
Mei mayo en kurry
Bin ik likegoed spesjaal

© Christa Niklewicz
Skreaun foar IepenUp/Fair Saturday – 26 novimber 2019
Fryske bewurking: Syds Wiersma

 

De gemeente Súdwest-Fryslân liet in grutske foto meitsje fan it kolleezje fan B&W, dy’t by it meitsjen miskien al in profetyske krêft hie. Wêrom? Dat beskriuwt Syds Wiersma yn in gedicht by de fameuze foto. De foto fine jo hjir.

 

Bomfoto

De fotograaf smyt in net om ’e tiid.
De styliste, in profete, set de saak te plak
yn in sêne sûnder wryt of slyt.
Mar likemin as de lichemshâlding
liicht it each fan it ego.

Rjochts de grutte man mei syn lytse man.
It oerbyld fan in duo mei status
aparte, ús blaffende baaskes:
Gij zult niet opponeren.
Gij zijt gezien bij tegenspraak.

Yn ’e midden de beide tigers út ’e kroech.
Foar de foarm noch yn Sibearyske facht.
Mar aanst wer waarm Javaansk
litte se har it leksum net lêze.
O sêfte krêft. O sêfte krêft.

Links de frou mei de lasso.
Loshantsje draaft se mei de keppel op.
Swaait en mikt. Wer mis, wer hopeleas mis.
De tsjinner achter har
leit op it plúsj de safolste lus.

Yn it wyt, yn it giftich wyt
wiene se elkoar
fuortdaalks al kwyt.

De mefrou yn management-blau
besiket de skyn noch op te hâlden
mar kin har de kont
net keare
tusken de hearen fan regel en wet
en de operearders yn de frijheid tusken de rigels.

Kinst der mediators op loslitte
mar sokke archetypen as blokken
oaninoars skonken klonken
bliuwe in binde swarte pytsjende bern.

© Syds Wiersma

 

Geart Tigchelaar lokwinsket hjirby Aggie van der Meer mei de Gysbert Japicxpriis dy’t hja op saterdei 16 novimber út ‘e hannen fan deputearre Sietske Poepjes ûntfongen hat. Foar ûndersteand gedicht hat Tigchelaar in pear rigels út Van der Meer har priiswinnende roman De achttjin brûkt.

 

In nij fers fan Pieteke de Boer

Bin ik al wei

Tsjin wa praat ik as wekker wurd yn de iere moarn
is it de sinne dy’t in antwurd jout op myn fragen
de wyn dy’t hieltyd wer besiket yn petear te gean
Ek oer ûnnoazele dingen wurde wy it net iens
en as wolken dwers lizze en reinige riten stjoere
blaasto de drippen sêft sûzjend fan myn antlit

Beammen bûge fansiden om my der troch te litten
myn stap is swier en tûken knappe ûnder myn skuon
ik lûk de mûtse oer de earen en besykje net te harkjen
nei de lûden dy’t ik net ken en my dêrom bang meitsje
as ik omsjoch is it paad wei wurden en bin ik allinnich
hawwe der ea minsken west of sitte se yn myn holle?

It wurdt kâld as de bosk har earmen yn mekoar heakket
hjir kin de sinne net komme, allinnich de wyn
en myn ferhalen reitsje fêst yn tiizjende tûken
wa fynt se as se yn de hjerst nei de grûn dwerrelje
of giet nimmen op ’en paad om my te sykjen
bin ik al wei, sjonge fûgels dêrom net

 

Geart Tigchelaar: Ljouwert is City of Literature. Hulde oan elkenien dy’t dat foarinoar bokst hat!

 

Op 30-10-19 treedt Peter Vermaat foar RIXT op by IepenUp Live. It is in jûn oer de Koerden. Sjoch by IepenUp op Facebook foar mear ynformaasje.

 

wachtsje

al stiet de wrâld ek yn ’e brân
en feecht de stoarm dyn leafste om

al kreaket de beam, knikt de blom
en is it hôf ta ’t moarch tegnaud

al jout de ikker skraach genôch
rotsje de setters op ’e bouwen

al is it wynfet jittiksoer
smakket it bier nei krante en rust

al binn’ de greiden skraal fan rôverij
en stiet gjin ko mear yn it bûthús

do moatst wol sjonge tsjin ’e wyn
en ’t fjoer, de rôten dûnsje litte

do moatst in stim opsette oant
de leechte einlings sprekke wol

dyn foet set troch, it koard is slop
do hâldst wat skûtels yn ’e loft

en sjoch, wat net bestiet, komt op
wy wachtsje op it ûnfoltôge

út: peter vermaat, op vleugels van de wind (discovery books) ljouwert 2015, s. 76.
oersetting: syds wiersma

 

wachten

al staat de wereld ook in brand
en slaat de storm je lief omver

al kraakt de boom en knakt de bloem
en is de bongerd aangetast

al brengt de akker niets meer op
en rot het pootgoed op het veld

al is het vat met wijn verzuurd
en smaakt het bier naar krant en roest

al zijn de weiden leeggeroofd
en staat geen rund meer in zijn stal

je moet wel zingen tegen wind
en vuur, de ratten laten dansen

je moet je stem verheffen tot
de leegte eind’lijk spreken gaat

je voet gaat voort, het koord is slap
je houdt wat schotels in de lucht

en zie, wat niet bestaat, komt op
we wachten op het onvoltooide

uit: peter vermaat, op vleugels van de wind (discovery books) leeuwarden 2015. pag. 76.

 

het kleinkind

ter nagedachtenis van aylan kurdi

hij trof me, had je kleinkind kunnen zijn
vertrouwd zijn rode shirt zijn blauwe broek
zijn mollig peuterlijf als hoort bij ons
het water droeg hem, beeld dat niet verdwijnt

kobani, stad waar moslims moslims doden
waar kaartjes huizen treinen zijn verbrand
waar je niet weg kunt vliegen als een vogel
waar luipaarden zich opwerpen als goden

hij had, wie weet, de mensheid kunnen redden
het laatste medicijn door hem ontdekt
je kunt op een verstomde schreeuw niet wedden

ommuurde steden worden werelddelen
en grachten zeeën, pek heet nu beleid
in ’t donker dolt de maan met smeekgebeden

uit: peter vermaat, gebroken akkers en slauerhoffs weemoed (discovery books) leeuwarden 2018, pag. 170